نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسنده
دکتری تاریخ و استادیار گروه تاریخ دانشگاه بین‌المللی امام خمینی(ره)
چکیده
به‌طور کلی ادوار روشنفکری ایران بعد از مشروطه به دو دوره قابل تقسیم است: در دوره‌ی نخست روشنفکران ایرانی یا دل در گرو نوعی سوسیال‌دموکراسی اروپایی بسته بودند یا با تلقی خاصی از لیبرال‌دموکراسی غرب از نظریه‌ی تفکیک قوا و الزامات آن دفاع می‌کردند. در دوره‌ی دوم که از خاتمه‌ی جنگ جهانی اول آغاز شد و تا صعود رضاخان به سریر سلطنت ادامه یافت، نسل دوم روشنفکری ایرانی شکل گرفت که از نظریه‌ی باستان‌گرایی ایرانی و آریایی‌گری حمایت نمودند. در این دوره، برخی روشنفکران ایرانی که گفتار مسلط فرهنگیعصر خود را شکل دادند، به نظریه‌ی استقرار مرد قدرتمند اقبال نشان دادند و با عدولی آشکار از مبانی مشروطه به نظریه‌ی «استبداد منور» روی آوردند. این دوره با روزنامه‌ی کاوه به مدیریت سیدحسن تقی‌زاده و در برلین شکل گرفت. این مقاله تلاش می‌‌کند در حد مقدورات به توضیح مواضع روزنامه‌ی مذکور بپردازد.
کلیدواژه‌ها
)